શયનખંડને બારણે તેં પગ મૂક્યો ને
મારા હ્રદયના ખૂલ્યા કમાડ
ઓરડે થયો અંધાર ત્યાં તો
અંતરમાં રોશની ઝળાહળાં
ખુલ્યા હોઠો ને બંધ થઈ આંખો
હાથમાં હાથને મૂકતાં જ ફૂટી પાંખો
આવરણ એક પછી એક સરતાં રહ્યા
સાથ સરતુ રહ્યુ સહ્યુ ભાન પણ
પળ બે પળની સમાધિમાં નિરાકારનો એક અંશ
મને માતૃત્વનું ગૌરવ પ્રદાન કરવા
મારામાં સાકાર થયો.
 | Vishal Chhatrola પર સૂના રે પડ્યા……. |
 | meenadesai62 પર નાની બહેન |
 | linadhiren પર વાંસળી |
 | Ram Virani પર સમયની તાણ |
 | અક્ષયપાત્ર/Axaypatra પર Never thought I will become… |
 | nilam doshi પર Never thought I will become… |
| nilam doshi પર થંભ્યો સમય |
 | jugalkishor પર ઈશ્વરે ગ્રાન્ડ કેન્યન બનાવ્યું… |
| linadhiren પર ધગધગતી ધરતીના પીળા પથ્થરો અને… |
| meenadesai62 પર થંભ્યો સમય |
 | kadak mithi પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | kalpesh umaretiya પર ઉડતી નજરે… |
| kalpesh umaretiya પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | સુરેશ પર અચાનક |
| સુરેશ પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
EVidyalay
i like this commentment
adabhut
નિરાકારનો એક અંશ
મને માતૃત્વનું ગૌરવ પ્રદાન કરવા
મારામાં સાકાર થયો.
સમાધિ અને નિરાકાર આત્માનું પ્રગટીકરણ. ગહન બાબત સુંદર રીતે સરળ શબ્દો દ્વારા વ્યક્ત થઇ છે. પ્રશંસનીય.
બહુ સંવેદનશીલ વીષયની સંયમ શીલ રજુઆત .
v touching.
Geeta Vasudev
really very nice ceration.
graceful poem.I like it
Dipti Chokshi
Very nice ! I liked it !
I am impressed! I didn’t realize that you were truly a poet at heart.
Good job!
Charu