ઘરની પછીતે કંઈ ચેતન ફરક્યુ
ને દિવાલના ઊંચા થયા છે કાન !
હણહણતી હવા ને ધસમસતો વેગ
હૈયામાં ફફડાટ અને તુટ્યુ છે ધ્યાન !
નજરું થાકી ને નેણ નમ્યા છે નીચા
અટવાતુ પગમાં થઈ દોડતુ વેરાન !
છુપાઈને છેતરતુ કોઈ સૂની આ ડેલીએ
સાંકળ વાસુ તો ય ભુલાવે ભાન !
 | Vishal Chhatrola પર સૂના રે પડ્યા……. |
 | meenadesai62 પર નાની બહેન |
 | linadhiren પર વાંસળી |
 | Ram Virani પર સમયની તાણ |
 | અક્ષયપાત્ર/Axaypatra પર Never thought I will become… |
 | nilam doshi પર Never thought I will become… |
| nilam doshi પર થંભ્યો સમય |
 | jugalkishor પર ઈશ્વરે ગ્રાન્ડ કેન્યન બનાવ્યું… |
| linadhiren પર ધગધગતી ધરતીના પીળા પથ્થરો અને… |
| meenadesai62 પર થંભ્યો સમય |
 | kadak mithi પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | kalpesh umaretiya પર ઉડતી નજરે… |
| kalpesh umaretiya પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | સુરેશ પર અચાનક |
| સુરેશ પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
EVidyalay
this is the best one in my view. its perhaps the perfect description of a real feel took at a villege home. Really takes you to tour of a typical villege.
લાગણીઓને અને ભીતર ઊઠતાં સ્પંદનો ને કોઈ નથી રોકી શકતું, તેમાં પણ જયારે કોઈ યાદ આવે ત્યારે અંદરથી કંઈક કોરાયાં કરે !
Good expression of an imagination. Well done.