પાણીના પૂર ઉમટ્યા એવા
કે બચવાનો નહી હવે આરો!
પગ તળે સરકે રેતી
ને માથેથી ધોધમાર મારો!
ઘેરાયા પોપચા તળે વાદળાં
છલકાતી બે કાંઠે આંખો!
છટપટ હાથ પગ પછડે
ને આતમ વીંઝે છે પાંખો !
વહી ગયા સ્વજનોના હેત
વહેતા યાદોના પોટલા ભારી
ડૂબી નગરી પ્રેમની પૂરમાં
કે તાણી ગયા સપના આ વારિ!
 | linadhiren on એક પત્ર |
 | meenadesai62 on એક પત્ર |
 | સુરેશ on માતૃ વિયોગ |
 | અક્ષયપાત્ર/Axaypatra on માતૃ વિયોગ |
| linadhiren on માતૃ વિયોગ |
| meenadesai62 on માતૃ વિયોગ |
 | LoveGujarat on સૂના રે પડ્યા…. |
| LoveGujarat on સૂના રે પડ્યા…. |
 | riya on સૂના રે પડ્યા…. |
 | mayuri on શબ્દ |
| સુરેશ જાની on સૂના રે પડ્યા…. |
| સુરેશ જાની on સૂના રે પડ્યા…. |
| meenadesai62 on સૂના રે પડ્યા…. |
 | Yagnesh Brahmbhatt on સૂના રે પડ્યા…. |
 | P. K. Davda on સૂના રે પડ્યા…. |
EVidyalay
એ અકળ પૂર ……
સુંદર રચના…
લયની નજીક નજીક પહોંચે છે…
પગ તળે રેતી સરકે ને માથેથી ધોધમાર મારો….
સરસ