પાણીના પૂર ઉમટ્યા એવા
કે બચવાનો નહી હવે આરો!
પગ તળે સરકે રેતી
ને માથેથી ધોધમાર મારો!
ઘેરાયા પોપચા તળે વાદળાં
છલકાતી બે કાંઠે આંખો!
છટપટ હાથ પગ પછડે
ને આતમ વીંઝે છે પાંખો !
વહી ગયા સ્વજનોના હેત
વહેતા યાદોના પોટલા ભારી
ડૂબી નગરી પ્રેમની પૂરમાં
કે તાણી ગયા સપના આ વારિ!
 | Vishal Chhatrola પર સૂના રે પડ્યા……. |
 | meenadesai62 પર નાની બહેન |
 | linadhiren પર વાંસળી |
 | Ram Virani પર સમયની તાણ |
 | અક્ષયપાત્ર/Axaypatra પર Never thought I will become… |
 | nilam doshi પર Never thought I will become… |
| nilam doshi પર થંભ્યો સમય |
 | jugalkishor પર ઈશ્વરે ગ્રાન્ડ કેન્યન બનાવ્યું… |
| linadhiren પર ધગધગતી ધરતીના પીળા પથ્થરો અને… |
| meenadesai62 પર થંભ્યો સમય |
 | kadak mithi પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | kalpesh umaretiya પર ઉડતી નજરે… |
| kalpesh umaretiya પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | સુરેશ પર અચાનક |
| સુરેશ પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
EVidyalay
એ અકળ પૂર ……
સુંદર રચના…
લયની નજીક નજીક પહોંચે છે…
પગ તળે રેતી સરકે ને માથેથી ધોધમાર મારો….
સરસ