પાણીના પૂર ઉમટ્યા એવા
કે બચવાનો નહી હવે આરો!
પગ તળે સરકે રેતી
ને માથેથી ધોધમાર મારો!
ઘેરાયા પોપચા તળે વાદળાં
છલકાતી બે કાંઠે આંખો!
છટપટ હાથ પગ પછડે
ને આતમ વીંઝે છે પાંખો !
વહી ગયા સ્વજનોના હેત
વહેતા યાદોના પોટલા ભારી
ડૂબી નગરી પ્રેમની પૂરમાં
કે તાણી ગયા સપના આ વારિ!
 | સુરેશ on નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | અક્ષયપાત્ર/Axaypatra on નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | nilam doshi on નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | આદરણીય રેખાબેન સિંઘલ… on ભિન્ન-અભિન્ન |
 | Akta on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… |
 | linadhiren on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… |
| સુરેશ on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… |
 | મનસુખલાલ ગાંધી on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… |
| મનસુખલાલ ગાંધી on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… |
| સુરેશ on એક પક્ષી અનેક ગીતો |
 | meenadesai62 on ઈશ્વરે ગ્રાન્ડ કેન્યન બનાવ્યું… |
| linadhiren on એક પત્ર |
| meenadesai62 on એક પત્ર |
| સુરેશ on માતૃ વિયોગ |
| અક્ષયપાત્ર/Axaypatra on માતૃ વિયોગ |
EVidyalay
એ અકળ પૂર ……
સુંદર રચના…
લયની નજીક નજીક પહોંચે છે…
પગ તળે રેતી સરકે ને માથેથી ધોધમાર મારો….
સરસ