ઈપ્સાનું ઈજન લઈ પંખી ઉડ્યું આભમાં
ભૂલાયો રાહ, ચાહભરી મોતીઓની છાબમાં
સુખની ઝંખનાએ ભટકે, અટકે અંજાઈ જઈ
નાચગાન સૂરાપાન નહી વિશ્રામધામ
ધૂંધળી બોઝિલ આંખ,પાંખ થાકી ઉડાનમાં
હોશ રે’શે કે જાશે સુવર્ણ કંકુ રેલાશે જ્યારે
ઉષા અતીત નહી, આશ સંધ્યા તણી
રૈન તો ચૈનની સફર સૂર્યની પશ્ચિમથી પૂર્વ ભણી !
(અમેરિકાવ્યો – 94 માં પ્રકાશિત રચના)
 | Vishal Chhatrola પર સૂના રે પડ્યા……. |
 | meenadesai62 પર નાની બહેન |
 | linadhiren પર વાંસળી |
 | Ram Virani પર સમયની તાણ |
 | અક્ષયપાત્ર/Axaypatra પર Never thought I will become… |
 | nilam doshi પર Never thought I will become… |
| nilam doshi પર થંભ્યો સમય |
 | jugalkishor પર ઈશ્વરે ગ્રાન્ડ કેન્યન બનાવ્યું… |
| linadhiren પર ધગધગતી ધરતીના પીળા પથ્થરો અને… |
| meenadesai62 પર થંભ્યો સમય |
 | kadak mithi પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | kalpesh umaretiya પર ઉડતી નજરે… |
| kalpesh umaretiya પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | સુરેશ પર અચાનક |
| સુરેશ પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
EVidyalay
ઇપ્સાના પંખીને વિશ્રામ કદી મળી શકે ખરો ?
સરસ રચના…અભિનંદન રેખા