ફરી ફરી ખૂબ તણાઈને
સ્થિતિસ્થાપકતા ગુમાવી બેઠેલ
પદાર્થ જેવું આ જીવન
ઢીલાં પડેલાં અંગોને
ફરી ટટ્ટાર કરવા મથે છે
ત્યારે
ઓ મૃત્યુના દેવ !
તને સ્મરીને સૌને ચાહી શકું
તને ભૂલીને સ્વને ચાહી શકું
સર્વથી વિશેષ તને ચાહી શકું
પ્રેમનું એવું વરદાન દે !
 | linadhiren on એક પત્ર |
 | meenadesai62 on એક પત્ર |
 | સુરેશ on માતૃ વિયોગ |
 | અક્ષયપાત્ર/Axaypatra on માતૃ વિયોગ |
| linadhiren on માતૃ વિયોગ |
| meenadesai62 on માતૃ વિયોગ |
 | LoveGujarat on સૂના રે પડ્યા…. |
| LoveGujarat on સૂના રે પડ્યા…. |
 | riya on સૂના રે પડ્યા…. |
 | mayuri on શબ્દ |
| સુરેશ જાની on સૂના રે પડ્યા…. |
| સુરેશ જાની on સૂના રે પડ્યા…. |
| meenadesai62 on સૂના રે પડ્યા…. |
 | Yagnesh Brahmbhatt on સૂના રે પડ્યા…. |
 | P. K. Davda on સૂના રે પડ્યા…. |
EVidyalay
સુંદર રચના. પ્રથમ જે વર્ણન થયું તે હિમાંશુભાઈના કહેવા મુજબ મજાનું છે.
મૃત્યુદેવ પાસેની માગણીમાં નવા થઈ શકનારા શરીરની સાથે સાથે મનનીય ઝંખનાઓ અંગે પ્રકાશ પડે છે.
ખૂબ મજાનું.
ફરી ફરી ખૂબ તણાઈને
સ્થિતિસ્થાપકતા ગુમાવી બેઠેલ
પદાર્થ જેવું આ જીવન…
વૃધ્ધ્ત્વનુ આ વર્ણન ખૂબ ગમ્યું અને તેવા જીવનમાં પાછા ફરવાની ઈ્ચ્છાનો આશય પણ ઉત્તમ છે.