ફરી ફરી ખૂબ તણાઈને
સ્થિતિસ્થાપકતા ગુમાવી બેઠેલ
પદાર્થ જેવું આ જીવન
ઢીલાં પડેલાં અંગોને
ફરી ટટ્ટાર કરવા મથે છે
ત્યારે
ઓ મૃત્યુના દેવ !
તને સ્મરીને સૌને ચાહી શકું
તને ભૂલીને સ્વને ચાહી શકું
સર્વથી વિશેષ તને ચાહી શકું
પ્રેમનું એવું વરદાન દે !
 | Vishal Chhatrola પર સૂના રે પડ્યા……. |
 | meenadesai62 પર નાની બહેન |
 | linadhiren પર વાંસળી |
 | Ram Virani પર સમયની તાણ |
 | અક્ષયપાત્ર/Axaypatra પર Never thought I will become… |
 | nilam doshi પર Never thought I will become… |
| nilam doshi પર થંભ્યો સમય |
 | jugalkishor પર ઈશ્વરે ગ્રાન્ડ કેન્યન બનાવ્યું… |
| linadhiren પર ધગધગતી ધરતીના પીળા પથ્થરો અને… |
| meenadesai62 પર થંભ્યો સમય |
 | kadak mithi પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | kalpesh umaretiya પર ઉડતી નજરે… |
| kalpesh umaretiya પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
 | સુરેશ પર અચાનક |
| સુરેશ પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… |
EVidyalay
સુંદર રચના. પ્રથમ જે વર્ણન થયું તે હિમાંશુભાઈના કહેવા મુજબ મજાનું છે.
મૃત્યુદેવ પાસેની માગણીમાં નવા થઈ શકનારા શરીરની સાથે સાથે મનનીય ઝંખનાઓ અંગે પ્રકાશ પડે છે.
ખૂબ મજાનું.
ફરી ફરી ખૂબ તણાઈને
સ્થિતિસ્થાપકતા ગુમાવી બેઠેલ
પદાર્થ જેવું આ જીવન…
વૃધ્ધ્ત્વનુ આ વર્ણન ખૂબ ગમ્યું અને તેવા જીવનમાં પાછા ફરવાની ઈ્ચ્છાનો આશય પણ ઉત્તમ છે.