નગ્નતા જેની
ચાહી જીવનભર
તે છોડી ચાલ્યા
ફાટેલુ વસ્ત્ર જોઈ જરામાં!
WelCome to Axaypatra
Blogroll
-
EVidyalaycomments
Vishal Chhatrola પર સૂના રે પડ્યા……. 
meenadesai62 પર નાની બહેન 
linadhiren પર વાંસળી 
Ram Virani પર સમયની તાણ 
અક્ષયપાત્ર/Axaypatra પર Never thought I will become… 
nilam doshi પર Never thought I will become… nilam doshi પર થંભ્યો સમય 
jugalkishor પર ઈશ્વરે ગ્રાન્ડ કેન્યન બનાવ્યું… linadhiren પર ધગધગતી ધરતીના પીળા પથ્થરો અને… meenadesai62 પર થંભ્યો સમય 
kadak mithi પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… 
kalpesh umaretiya પર ઉડતી નજરે… kalpesh umaretiya પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… 
સુરેશ પર અચાનક સુરેશ પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ…
જીવાતા જીવનની વાસ્તવિકતાને સહજતાથી વાચા આપી છે અને તે પણ સમયની સંદિગ્ધતા ઉપર.
તમારા આવાં મિનિમાલિસ્ટીક કાવ્યો હજું ડાયાડીક્ટીઝમથી તરબતર છે એને ઇમેજ કે મેટાફર તરફ
વાળો, બીજા અર્થમાં કહું તો સમાજવાદી અભિગમમાંથી કાવ્યાત્મક અભિગમ તરફ તમારી સર્જક્તાને
વાળો તો તેમાં કવિતા દેખાશે ધિક્કાર,નાફરત,ઉગ્રતા કે વ્યંગ વક્રતાને બદલે જે સમાજવાદી કાવ્યનો
આદર્શ છે.
નગનતાને જેની ને બદલે નગ્નતા જેની વધારે ભાર મૂકશે.