ખરે આંસુ
ગુલાબના ઝાકળ થઈ
સુવાસ સાથીની
ચૂંટે લૂંટે કોમળ કર !
WelCome to Axaypatra
Blogroll
-
EVidyalaycomments
Vishal Chhatrola પર સૂના રે પડ્યા……. 
meenadesai62 પર નાની બહેન 
linadhiren પર વાંસળી 
Ram Virani પર સમયની તાણ 
અક્ષયપાત્ર/Axaypatra પર Never thought I will become… 
nilam doshi પર Never thought I will become… nilam doshi પર થંભ્યો સમય 
jugalkishor પર ઈશ્વરે ગ્રાન્ડ કેન્યન બનાવ્યું… linadhiren પર ધગધગતી ધરતીના પીળા પથ્થરો અને… meenadesai62 પર થંભ્યો સમય 
kadak mithi પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… 
kalpesh umaretiya પર ઉડતી નજરે… kalpesh umaretiya પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… 
સુરેશ પર અચાનક સુરેશ પર નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ…
તમારા સ્પષ્ટીકરણ પછી મનમાં ગોઠવાયું અને તમારું આ કાવ્ય એ દ્ર્ષ્ટીએ નીજી રહ્યું,વાંચકો માટે
એ અહીં મુક્યું છેઃ
“કહેવાની વાત એ છે કે ફૂલને ઝાડ પરથી તોડતો કોમળ હાથ ગમે તેટલો પ્રેમાળ હોય તો પણ ડાળીથી અલગ થવાની ફૂલને જે વેદના અને અસહાયતા છે તેને ઝાડ પરના બીજા ફૂલ દ્વારા બતાવી છે. બીજી રીતે જોઈએ તો આપણે જેને પ્રેમ કરતાં હોઈએ છીએ તેને કેટલી વેદના આપીએ છીએ તેનો ખ્યાલ ક્યારેક નથી રહેતો. ફૂલની જેમ સુવાસ લઈ ખુશ થઈએ છીએ પણ માવજત કેમ કરવી તે ખબર હોય તો કોમળ હાથો તેને ડાળી પરથી તોડે જ નહી ને? ફૂલમાં પણ જીવ તો છે જ. ફૂલને ઝાડ પરથી તોડવું તે ફૂલ પર અત્યાચાર જ છે ને?
– Rekha Sindhal