ખરે આંસુ
ગુલાબના ઝાકળ થઈ
સુવાસ સાથીની
ચૂંટે લૂંટે કોમળ કર !
Advertisements
WelCome to Axaypatra
Blogroll
-
EVidyalay
Advertisements
comments
સુરેશ on નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… 
અક્ષયપાત્ર/Axaypatra on નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… 
nilam doshi on નીલમ દોશીની એક લધુતમકથા વ… 
આદરણીય રેખાબેન સિંઘલ… on ભિન્ન-અભિન્ન 
Akta on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… 
linadhiren on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… સુરેશ on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… 
મનસુખલાલ ગાંધી on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… મનસુખલાલ ગાંધી on જીવન ઝરમર – સ્વ. શ્રી વી… સુરેશ on એક પક્ષી અનેક ગીતો 
meenadesai62 on ઈશ્વરે ગ્રાન્ડ કેન્યન બનાવ્યું… linadhiren on એક પત્ર meenadesai62 on એક પત્ર સુરેશ on માતૃ વિયોગ અક્ષયપાત્ર/Axaypatra on માતૃ વિયોગ
તમારા સ્પષ્ટીકરણ પછી મનમાં ગોઠવાયું અને તમારું આ કાવ્ય એ દ્ર્ષ્ટીએ નીજી રહ્યું,વાંચકો માટે
એ અહીં મુક્યું છેઃ
“કહેવાની વાત એ છે કે ફૂલને ઝાડ પરથી તોડતો કોમળ હાથ ગમે તેટલો પ્રેમાળ હોય તો પણ ડાળીથી અલગ થવાની ફૂલને જે વેદના અને અસહાયતા છે તેને ઝાડ પરના બીજા ફૂલ દ્વારા બતાવી છે. બીજી રીતે જોઈએ તો આપણે જેને પ્રેમ કરતાં હોઈએ છીએ તેને કેટલી વેદના આપીએ છીએ તેનો ખ્યાલ ક્યારેક નથી રહેતો. ફૂલની જેમ સુવાસ લઈ ખુશ થઈએ છીએ પણ માવજત કેમ કરવી તે ખબર હોય તો કોમળ હાથો તેને ડાળી પરથી તોડે જ નહી ને? ફૂલમાં પણ જીવ તો છે જ. ફૂલને ઝાડ પરથી તોડવું તે ફૂલ પર અત્યાચાર જ છે ને?
– Rekha Sindhal