ખરે આંસુ
ગુલાબના ઝાકળ થઈ
સુવાસ સાથીની
ચૂંટે લૂંટે કોમળ કર !
Advertisements
WelCome to Axaypatra
Blogroll
-
EVidyalaycomments
linadhiren on એક પત્ર 
meenadesai62 on એક પત્ર 
સુરેશ on માતૃ વિયોગ 
અક્ષયપાત્ર/Axaypatra on માતૃ વિયોગ linadhiren on માતૃ વિયોગ meenadesai62 on માતૃ વિયોગ 
LoveGujarat on સૂના રે પડ્યા…. LoveGujarat on સૂના રે પડ્યા…. 
riya on સૂના રે પડ્યા…. 
mayuri on શબ્દ સુરેશ જાની on સૂના રે પડ્યા…. સુરેશ જાની on સૂના રે પડ્યા…. meenadesai62 on સૂના રે પડ્યા…. 
Yagnesh Brahmbhatt on સૂના રે પડ્યા…. 
P. K. Davda on સૂના રે પડ્યા….
તમારા સ્પષ્ટીકરણ પછી મનમાં ગોઠવાયું અને તમારું આ કાવ્ય એ દ્ર્ષ્ટીએ નીજી રહ્યું,વાંચકો માટે
એ અહીં મુક્યું છેઃ
“કહેવાની વાત એ છે કે ફૂલને ઝાડ પરથી તોડતો કોમળ હાથ ગમે તેટલો પ્રેમાળ હોય તો પણ ડાળીથી અલગ થવાની ફૂલને જે વેદના અને અસહાયતા છે તેને ઝાડ પરના બીજા ફૂલ દ્વારા બતાવી છે. બીજી રીતે જોઈએ તો આપણે જેને પ્રેમ કરતાં હોઈએ છીએ તેને કેટલી વેદના આપીએ છીએ તેનો ખ્યાલ ક્યારેક નથી રહેતો. ફૂલની જેમ સુવાસ લઈ ખુશ થઈએ છીએ પણ માવજત કેમ કરવી તે ખબર હોય તો કોમળ હાથો તેને ડાળી પરથી તોડે જ નહી ને? ફૂલમાં પણ જીવ તો છે જ. ફૂલને ઝાડ પરથી તોડવું તે ફૂલ પર અત્યાચાર જ છે ને?
– Rekha Sindhal