૨૧મી સદીનું ચિત્ર-વિચિત્ર

ગઈકાલે ટપાલપેટી ખોલતા એક કવર મળ્યુ. જેની અંદરના સુંદર કાર્ડમાં આભાર વ્યકત કરતાં હાથે લખેલા વાક્યો પણ ઉમેરેલા હતા. એમાં છપાયેલા શબ્દો હતા:

We never know how deeply an act of kindness can touch the heart. Just wanted to let you know how very much your thoughtfulness was appreciated.

પછી હાથેથી લખી ઉમેર્યુ હતું કે…

Thanks so much for the beautiful poinsettia plant. (name of all family members) are enjoying it so much. We are grateful for such a sweet new neighbor. (name of the person who wrote this card)

એમની પ્રાયવસી જાળવવા મેં અહીં નામ નથી લખ્યા કારણ કે અમેરીકામાં પ્રાયવસીનું ઘણુ મહત્વ છે.

મોકલનારનું નામ અને સરનામું વાંચી અમને ખુબ આશ્ચર્ય થયુ કારણ કે અમારી બિલકુલ બાજુમાં નવા રહેવા આવેલ પડોશીએ પોસ્ટ ઓફીસ મારફત ચાર ડોલર કાર્ડના ખર્ચી આભાર વ્યક્ત કર્યો હતો..  રૂબરૂ તો હું આપવા ગઈ ત્યારે જ તેમણે વ્યકત કર્યો હતો.

આમ કેમ? વિચાર કરતાં લાગ્યુ કે..

૨૧મી સદીની મોટી દેન કે સમયની દરેક પાસે ખેંચ છે. ચાલતે રસ્તે બીજી ખરીદી સાથે કાર્ડ ખરીદી બે શબ્દો લખી ઓફીસમાંથી બીજી ટપાલો સાથે મેઈલ બોક્સમાં મૂક્તા પાંચ મિનિટ થાય અને અમારા ઘર દસ ફૂટ જ દૂર હોવા છતાં રૂબરૂ મળીએ તો વાતચીતમાં ખાસ્સી ૧૦-૧૫ મિનિટ તો નીકળી જ જાય. જો કે એકબીજાની નજરે પડીએ ત્યારે એવી થોડી પળોની આપ-લે પણ કરી લઈએ પરંતુ બે મહીનાથી તેઓ રહેવા આવ્યા છે છતાં ફક્ત બે જ વાર એમને મળવાનું શક્ય બન્યુ છે બાકી એકબીજાના ચહેરા પણ જોવા નથી મળતા.

કારણ કે સવારે સાત વાગ્યે તેઓ કામે નીકળે અને પાંચ વાગ્યે પાછા આવે ત્યારે એ સમયે અમારે ડ્ર્રાઈવ વે બાજુ જવાનું કોઈ કારણ હોતુ નથી અને એ જ રીતે અમારા આવવા-જવાના સમયે તેઓની ગેરહાજરી હોય! સાંજના અને રજાના સમયમાં એકબીજાના ઘરમાં બારણા ખખડાવીને જવાનું ખાસ કોઈ કારણ હોતું નથી.

અમે અહીં નવા રહેવા આવ્યા ત્યારે બીજા પડોશીઓએ જેમ અમને પ્લાન્ટ કે કેક આપી સત્કાર્યા હતાં તેમ અમે પણ એમને સત્કારવા માટે પ્લાન્ટ લઈને ગયા ત્યારે વિનમ્રતા સાથે ગમે ત્યારે કામ હોય તો કહી શકાય તેવી લાગણી એમણે સાચી રીતે દર્શાવી હતી. પછી એકવાર અકસ્માતે આંગણામાં મળ્યા ત્યારે પણ એકબીજા સાથે ફાવશે તેવું વાતચીત પરથી લાગ્યુ હતુ. આમ સારા પડોશીની છાપ બન્ને બાજુ બરાબર ઊભી થઈ ગઈ પણ અમારી બન્નેની ટપાલ પેટી વચ્ચેનું દસ ફૂટનું અંતર પોસ્ટ ઓફીસના સિક્કા વગર કપાય નહી તેટલું મોટું જણાયુ. આ વિચિત્રતાનું કારણ પણ સમજાય તેવું છે.

ઘરના યુટીલીટી બીલ ટપાલથી ન ભરવાની મને મારા પતિ તરફથી સૂચના આપવામાં આવી છે કારણ કે એમને જોબ જતાં એ ઓફીસ રસ્તામાં થાય છે તો પોસ્ટલ સ્ટેમ્પના પૈસા બચે ને! તેઓ મને કહે, “હું તેમની જગ્યાએ હોઉં તો જાતે જઈ એમના મેઈલબોક્ષમાં કાર્ડ મૂકી આવું. બાજુમાં જ તો છે પછી સ્ટેમ્પના ખોટા શા માટે ખર્ચવા?

મારે કહેવું પડ્યુ કે.” રખે એવું કરતાં! કોઈની પ્રાયવેટ પ્રોપર્ટીમાં જઈ મેઈલ બોક્ષ ખોલતા તમને કોઈ જોશે તો આ સોસાયટીના શંકાસ્પદ સભ્ય થઈ જશો”

અહીં આ દેશમાં કોઈને આપણા બાપદાદાની ઓળખ નથી…એ કેમ ભૂલી જવાય?